اقلیت های جنسی ایران؛ آموزش های اشتباه دانشگاهی

کمک به پذیرش هویت جنسی گام اصلی در برخورد با مراجعی از جامعه اقلیت های جنسی است.

کاری که اگر روان شناس نمی تواند انجامش دهد، باید طبق اخلاق حرفه ای این شغل، - ترنس ها خودشان نمی دانند، در سیستم آموزشی کشور هم آموزشی وجود ندارد.

آن هم از ترس اینکه ترویج ترنس بودن و همجنسگرایی شود! و مگر این هویت ها ترویج پذیر هستند؟ مگر می شود یک مرد دگرجنس خواه، همجنس خواه شود؟ و مگر می شود من و شمای همسوجنسِ مرد بپذیریم که آرایش و عمل کنیم و خودمان را زن بدانیم.

  سرآمد تصمیم گیرندگان در این کشور، یکی مانند دکتر میم.

ر میم است؛ روانپزشکی که نهایتِ دانش او ایجاد احساس گناه در والدین ترنس با این جمله است: این طور که تو لباس می پوشی خب معلوم است که بچه ات ترنس می شود؛ گی می شود .

  جالب آنکه وقتی با دکتر حاتمی، رییسِ (وقت) سازمان نظام روان شناسی کشور و دکتر غلامعلی افروز چهره ماندگار روان شناسی ایران و عضو هیئت مدیره این سازمان تماس می گیرم هر دو من را به دکتر میم.

ر.

میم و تحقیقات فراوان ایشان در این زمینه ارجاع می دهند؛ چه رسد به اینکه این افراد بخواهند پروتکل های روشن و علمی برای کار با مراجعان اقلیت جنسی تدوین و بر کار روان شناسان در این زمینه نظارت کنند!   به این ترتیب اقلیت های جنسی قربانی دست روان شناسان کارنابلدی می شود که بدون اینکه بخوانن�