چپ نو از زیر سایه مارکسیسم خارج نشده است

از سال ها پیش تا کنون گفتمان غالب روشنفکری چپ حول اقلیت ها، سرکوب شدگان، مطرودین و استثنا ها می چرخد، اما این به معنی تلاش برای فرصت های برابر و تعهد به آزادی و زیست بهتر برای همگان در عقلانیتی تاریخی نیست که عملی اخلاقی و هدفی سیاسی در سنت لیبرال تلقی می شود.

  صورت بندی چپ از مفاهیم اقلیت، گروه های حاشیه ای و سرکوب شده قطعاً بدیهی و مفروض نیست و یکی از نقاط کلیدی بازنگری سنت چپ دقیق تر شدن در این مفاهیم و ساختار های نظری ای است که از آنها پشتیبانی می کنند.

برای روشن تر شدن نگرش خاص چپ به این مفاهیم، به حامیان این گفتمان بگویید این اقلیت هایی که از آنها سخن می گویید چه خواسته هایی دارند؟ اگر فلان و فلان و فلان فراهم شود آیا رضایت بخش است؟ به نظر می رسد که هر چقدر گزینه ها را افزایش دهیم پاسخ همواره منفی است، زیرا پاسخ مثبت نقطه ی پایان تئوری چپ خواهد بود.

  از آنجایی که برای چپ نو نیروی رهایی بخش طبقه ی کارگر مفهومی یک بعدی و صرفاً مبتنی بر طبقه ی اقتصادی بود؛ به جای طبقه ی کارگر به مفهوم کلی تری نیاز داشت، اما اقلیت بودن، در مرز سیستم قرار گرفتن یا مفاهیم مشابه در ناخوداگاه سنت چپ نو نه امری غیراخلاقی که رفع آن مستلزم تغییر وضعیت اجتماعی و سیاسی ست بلکه در مشابهت با الهیاتی سلبی، عملاً به وضعیتی متعال و غیر قابل دسترس بدل شد �