انرژی تاریک احتمالاً وجود ندارد؛ پدیده ای عجیب تر می تواند انبساط جهان را توضیح دهد

ستاره شناسان فرضیه ای عجیب تر، اما سازگارتر با مشاهدات ما را برای جایگزینی با «انرژی تاریک» و توضیح انبساط شتاب دار جهان پیشنهاد کرده اند.

- مسئله این است که مدل فعلی از یک معادله ی ساده شده استفاده می کند که فرض می کند کل جهان یکنواخت است و در همه جا با سرعتی یکسان منبسط می شود.

اما واقعیت این است که مشاهدات با این تصور تناقض دارد: ما شبکه ی کیهانی عظیمی را می بینیم که با رشته هایی از کهکشان ها قطع شده و کهکشان ها نیز توسط حفره هایی گسترده فراتر از درک ما، جدا شده اند.

مدل جدید کیهان شناسی زمان نما (Timescape cosmology) به این غیریکنواختی توجه می کند.

وجود ماده ی بیشتر به معنای گرانش قوی تر و به نوبه خود به معنای گذر کندتر زمان است.

به زبان ساده تر، یک ساعت اتمی واقع در یک کهکشان ممکن است تا یک سوم کندتر از همان ساعت در فضای خالی تیک تاک کند.

زمان در مناطقی که گرانش قوی تری دارند، کندتر می گذر؛ بنابراین تمام بخش های جهان با سرعت یکسانی منبسط نمی شود وقتی غیریکنواختی را به طول عمر عظیم جهان بسط دهیم، ممکن است زمان در خلأها میلیاردها سال بیشتر نسبت به مناطق متراکم ماده، سپری شده باشد.

یکی از نتایج شگفت انگیز این موضوع این است که دیگر منطقی نیست بگوییم جهان دارای سن واحدی برابر با 13٫8 میلیارد سال است.