کروموزومِ عشق و مهربانی

«من زهرا بودم.

نقاشی های من اینجاست.

مربی دارم.

ما قرمز و زرد را قاتی می کردیم و همان جا (کلاس) می کشیدیم.

بعد با مشکی قایق می کشیدم.

گفتم خلوت است و خب درخت اضافه می کنیم.

- ایسنا/اصفهان من زهرا بودم.

نقاشی های من اینجاست.

مربی دارم.

ما قرمز و زرد را قاتی می کردیم و همان جا (کلاس) می کشیدیم.

بعد با مشکی قایق می کشیدم.

گفتم خلوت است و خب درخت اضافه می کنیم.

نقاشی برایم سخت است.

حوصله می خواهد.

یک نقاشی دیگر هم دارم، خانه است.

یک نقاشی خیلی قشنگِ شبِ یلدا است.

این ها را دختر جوانی که سندرم داون دارد، در نمایشگاه نقاشی بچه های سندرم داون اصفهان تعریف می کند.

این نمایشگاه که از دیروز پنجشنبه (22آذرماه) در اصفهان گشایش یافت، فقط گوشه ای از خلاقیت و توانمندی این گروه است.

بچه های سندرم داون یک کروموزوم بیشتر دارند که آن را کروموزومِ عشق و مهربانی می نامیم؛ چون سرتاسر وجود آن ها با عاطفه و محبت و نیکی سرشته است.

در ادامه، گفت وگوی ایسنا با برخی از مادران، بچه های سندرم داون و یکی از گردانندگان این نمایشگاه می خوانید.

مادر جوانی که تنها فرزندش، یعنی امیررضا، سندرم داون دارد، به خبرنگار ایسنا گفت: باید بپذیریم که بچه های سندرم داون در مقایسه با دیگر افراد، در برخی حوزه ها کم توان تر هستند، اما منصفانه نیست اگر دریای خلاقیت و استعداد این بچه ها