دغدغه های سرنشینان گلایه مند ویلچرها در اصفهان

من یک ویلچرم، چهره های نگران سرنشینانم را روزانه می بینم وحرف های آنها را می شنوم که شاکی از رانندگانی که خودروی خود رادرمکان نامناسب پارک می کنند، - اصفهان-من یک ویلچرم، چهره های نگران سرنشینانم را روزانه می بینم وحرف های آنها را می شنوم که شاکی از رانندگانی که خودروی خود رادرمکان نامناسب پارک می کنند،ازمبلمان شهری نامناسب و .

هستند.

خبرگزاری مهر - گروه استان ها – مرجان سیف الدین: من یک ویلچرم، دوست، همراه و همپای بعضی از شما، سالمندان، معلولان جسمی، جانبازان و آسیب دیدگان نخاعی، شاید من را کمتر در اطراف خود دیده باشید و اگر از حال من بپرسید ملالی نیست جز گلایه های فراوان.

گلایه ام از ترحم های نابجا و از همه بیشتر بکار بردن برخی عبارات است، این ناراحتی ها را می توانید از زبان سرنشینان من بشنوید؛ مهربان نام یک دختر 27 ساله است که از کودکی همنشین من بوده و مدیر داخلی یک درمانگاه با تحصیلات کارشناسی زیست شناسی است.

او می گوید: اسمم مهربان است اما روزگار با من مهربان نیست، وقتی با ویلچرم در مکان های عمومی تردد می کنم بعضی از مردم از کنارم رد می شوند و با صدای بلند یا کوتاه می گویند خدایا شکرت.

چرا مردم مرا بهانه شکرشان قرار می دهند؟ مهربان با نگاهی اندوهناک اضافه می کند: مگر من چه گناهی کرده ام که مردم این حرف را می زنند و من �