نمایش هومورو؛ ناکام در پیام های مستقیم، موفق در پیام های غیرمستقیم

مضامین اصلی نهفته در داستان نمایش، در پایان آن جمع شده و در چند دقیقه پایانی با انبوه پیام و در واقع با انبوه شعارهایی که این روزها بسیار می شنویم، مواجه هستیم.

نمایشی که درصدد است همه چیز را نسبی ببیند و علامت سؤالی در برابر تصورات مثلاً کهنه ما بگذارد، خود نیز حق ندارد اینقدر نظراتش را تحمیل کند و آن را یافته نهایی، یا نظریه ای قطعی و همیشگی قلمداد کند.

باید جایی را باقی می گذاشت برای یک احتمال مهم؛ احتمال این که چه بسا همین تصوری و تصویری که تو از مبدأ اصلی انسان و هستی ارائه می دهی، و ریشه چنین تفکراتی و خرافات برآمده از آن را در ترس انسانی و سپس سوءاستفاده طبقه حکمرانی می دانی، اشتباه باشد.

اما این نمایش در پایانی ترین حرف های شمل قصد دارد همه چیز را با تحمیل به مخاطب بقبولاند.

او می گوید (به مضمون): مادر تو یک بار در بچگی از جغد ترسید.

من از همان روز از ترس های او بهره بردم.

هر چه قدر او بیشتر می ترسید، جغد ساخته و پرداخته ذهن من هم بزرگ تر و مهم تر می شد.

تا این که مقدس هم شد.

  هر چند شخصاً مخالف چنین نظری هستم، اما بنا را بر این می گذاریم که اصلاً این حرف درست و کاملاً منطبق با حقیقت است.

اما چرا مخاطب بعد از پایان نمایش، تغییری در خود حتی در حداقل ممکن احساس نمی کند؟ چرا بی تأثیر بود؟ دلیلش همان روشی است که در ایجاد تصورات