آخرهفته، نمایش و نیایش برای نفسی که ممد حیات است

بر صحنه انسان خویش است و بی خویش هم.

گریم و جامه از آدمی کس دیگر می آفرینند و کلام کار کارستان می کند و این ها همه جادوی بشر این زمانیست که توانسته کیمیایی چنین طلایی بیافریند.

- عصر ایران؛ احسان اقبال سعید - آدمی گاه برای آنچه برایش جهد و انتخابی نکرده و در میانه و ثبوتش دیده گشوده و گام می زند شکرگذار و قدردان است و می گوید تا باد چنینی بادا.

  آخر هفته و روزهای فارغ از کار و دغدغه معاش برای جماعت مواجب بگیر چنین است که به روزگار پیش از مدرنیته وصاحب حق شدن، کار یعنی از بام تا شام دویدن و تنها زنده ماندن.

  اگر کتاب دیوید کاپرفیلد و یا داستان سیه روزی کوزت و دیگر نوول ها را تورقی کنید یا درام های پرداخته از آنان را در قاب جادویی بنگرید در می یابید انسان بودن و جان از زمستان و سرفه بدر نمودن خود در حکم قهرمانی و ستیز با عفریت و اجانب بود و شاید بیش از آن.

  بخشی از آخر هفته را به یک دورهمی نمایش نامه خوانی در کافه کتاب  ال دا که متعلق به خانم شریفی مقدم مجری نام دار سیماست بسر کردم.

جمعی گرد می آیند و نمایش از پیش اعلان شده را به نوبت می خوانند و درباره اش سخن می کنند.

  انگار پاتوق و مکان جدید به آدم ها هویتی دگر می دهد .

تنها خانه و خانقاه امن و نان و نیز دمان را نمی سازد و پیوند های تازه هم مجالی برای فردیت در میان جمع و نیز انتخاب