رقم خوردن ماندگارترین لحظات جشن حافظ

در مراسم جشن سینمایی و تلویزیونی حافظ، یکی از ماندگارترین لحظات، زمانی بود که تندیس یک عمر فعالیت هنری به مرتضی عقیلی اهدا شد.

عقیلی در سخنانی پر از احساس گفت: حال بدی دارم و حال خوشی دارم.

یاد روزی افتادم که مادرم آمد ما را در قبرس ببیند.

شروع کرد به خندیدن و گریه کردن و گفت خنده ام برای این است که تو را دوباره دیدم و گریه ام برای این که بابات نیست تو را ببیند.

امشب ذوق من برای این است که شما اینجایید و شمایید که مرا باور دارید و بغض من برای این که یاران من، دوستان من، استادان من آرزوی یک همچین شبی را داشتند و بهشان ندادند! مثل رضا ملک مطیعی و زنده باشد ان شاءالله بهروز وثوقی.

به امید روزی که برای هیچ هنرمندی حکم ممنوعیت نیاید.

ما یک عمر گذشتیم و چقدر ممنونم از خانم معلم (معماریان).

پارسال نیامدم و امسال آمدم.

این لحظات نه تن ها ستایشگر کارنامه درخشان عقیلی بود، بلکه تلخی های زیسته شده در مسیر هنری او و یارانش را نیز به نمایش گذاشت.

اما نام مرتضی عقیلی، فراتر از محدودیت ها و دشواری ها، همواره با تاریخ سینما و تئاتر ایران گره خورده است.

در ادامه، به مرور کارنامه پربار این هنرمند می پردازیم.

علاقه به بازیگری؛ از تعزیه تا فیلمفارسی مرتضی عقیلی در مصاحبه ای گفته است علاقه اش به بازیگری با بازی در تعزیه دو طفلان مسلم در کودکی آغاز