مرد را «دردی» اگر باشد خوش است، یا «درمی»؟

مرد در دوران پیشامدرن با صفاتی شناخته می شد که نخست آن سختی و ستبری و نیز ستیزه جویی و در میان آتش رفتن است.

نوعی نان و نام آوردن و از زخم ها دم نزدن و دگر چیزها .

- .

انگار نمی برازید که مرد از درد بنالد و فغان کند یا گونه خیس و زبان به گله بگشاید.

عصر ایران؛ احسان اقبال سعید - این روزها در گاهشمار میلادی روز آقایان رخ می نماید و نام های بر کاغذ تنها نشانه اند تا مهری و نیز یادی در خاطر آید که خاطره و نیز فراموشی برای آدم عقل دار و حافظه مند قاتل جان است و کره ی بر نان هم.

تعریف مرد یا آقا سیر و نیز سیل سهماگینی را پس پشت نهاده است.

نخست نبرد با پدیده ها، توان زنده ماندن و ستیزه با انسان و حیوان و نیز نیروهای بی مهار طبیعت جایگاه و نیز نقش و وظیفه ی افراد و اذهان را برقرار می ساخت.

جنس نر با بازوی برآمده و تاب دویدن، دریدن و نیز بالارفتن از صخره و به سخره گرفته هراس از شب و نبروهای ناشناخته، حسب موقعیت و اقتضای ابتلا برجایی نشست که بعدتر و با اندیشمند شدن انسان هم هوس از تن درانداختن آن قبا و ردا را در سر نپرورد یا جسارت صدا زند نام فرزندی که خود رستم نامش نهاده بود نیافت.

مرد با معنای نیرومندی و ایستادگی و نیز نوعی خشونت و گره ابروان در خاطر می آمد که با میزانی از خودویرانی و رازداری پیوند یافته بود.