پشیمانی به ما اجازه می دهد تا دوباره متولد شویم

بالاخره هر کسی در زندگی اش اشتباهاتی می کند.

معمولاً بعدها که همه چیز گذشته و تمام شده، وقتی اشتباهاتمان را به یاد می آوریم، حس عمیقی از پشیمانی وجودمان را پر می کند.

- بهتر آن که چیزی از آن نگویم.

داستایوفسکی که صاحب نظری بزرگ در باب گناه و پشیمانی است، تردید دارد که بتوانیم بدون خودستایی یا احساس قدرت، به چیزی اعتراف کنیم.

آلبر کامو، شاگرد داستایوفسکی، سقوط را نوشته است، کتابی درباره گناه و داوری در عصری که خدا و بخشایش کنار نهاده شده اند.

شخصیت اصلی کتاب کامو، قاضیِ پشیمان ، ژان-باتیست کلمانس ، اعتراف می کند که هر چه بیشتر خودم را متهم می کنم، بیشتر حق دارم درباره شما قضاوت کنم، حتی بهتر از این، من شما را تحریک می کنم تا درباره خودتان قضاوت کنید .

  شاید اگر از اعلام پشیمانی خود خودداری کنم، یک گناه کمتر مرتکب شوم.

  کیرکگارد، در یکی از مرموزترین و مشهورترین جملاتش، می نویسد: خویشتن رابطه ای است که خودش را به خودش ربط می دهد .

سپس توضیح می دهد که گذشته از هر چیز، ما موجوداتی هستیم که در وجود خود جنبه هایی از زمان مندی و جاودانگی را ادغام می کنیم.

ما با این وظیفه روبه رو هستیم که خودمان را به گذشته و آینده خودمان ربط دهیم.