در ضرورت بداهه سرای در روابط ایران و امریکا

دکتر محمدرضا تاجیک استاد علوم سیاسی طی یادداشتی نوشت: یک شاید زمان آب شدن یخ های روابط خارجی ما، به ویژه رابطه با آمریکا، فرارسیده باشد.

تردیدی نیست، تا این وضعیت سنگی، که بی شباهت به باغ سنگی علیرضا قزوه، نیست، انتظار فروردین در تاریخ اکنون ایران و ایرانیان، تنها آرزو را رنگ واقعیت بخشیدن است.

به تصریح قروه، نباید فریب فصل و تقویم و گل را خورد، زیرا از اسفندی که تجربه می کنیم پیداست که فروردین نخواهد شد.

باید در جست وجوی ربنای تازه بود، وگرنه صد دعا زین دست، یک نفرین نخواهد شد (ن.

ک.

به شعر بگو تا انتظار این است، اسبی زین نخواهد شد علیرضا قروه).

به بیان دیگر، اکنون که بسیاری از اصحاب قدرت این مرز و بوم، به تجربت دریافته اند که چون ندارند ناخن درنده تیز، با بدان آن به کم گیرند ستیز، و بر آن شده اند که بی محابا به جنگ شاخ گاو نروند و مشت زدن به نیشتر را شرط خردمندی نبینند، اگرچه وقت رابطه با آمریکا، شب هنگام و بیگاه ست، و ره این رابطه، سخت تاریک و باریک، و چراغ ره نشانه ها به سوی روز شیرین در این رابطه، تقریبا خاموش است، شاید تنها یک بداهه سرایی بتواند فردایی خوب تر را نوید دهد.

در سطوری از کتاب پیروزی بداهه سرایی، اثر جیمز ویلسون، می خوانیم: .