امربه معروف ضرغامی به ستاد نهی از منکر، اقامه نماز و شورای هماهنگی سازمان تبلیغات؛ وقت ادغام رسیده است!

در سال های گذشته، مساجد نقشی فراتر از محلی برای اقامه نماز داشته اند.

این مکان های مقدس، زمانی مرکز زندگی اجتماعی، فرهنگی، سیاسی، نظامی محله ها بودند.

مساجد، محلی برای تربیت کودکان، برگزاری کلاس های عقیدتی، سیاسی، ورزشی و هنری، و نقطه ای برای ارتباطات بانوان و مردم محله و منطقه به شمار می رفتند.

زنان و مردان و کودک و نوجوانان در این مکان ها قرآن می آموختند، گرد هم می آمدند تا برای نیازمندان کمک جمع آوری کنند، صندوق های خیرات ایجاد کنند و از مشاوره های اجتماعی و فرهنگی بهره مند شوند.

حتی فعالیت های علمی، اردوهای زیارتی و سیاحتی و برنامه های گردشگری نیز بخشی از برنامه های مساجد بود.

از طرفی محلی برای بیان اعتراض و انتقادات به مراکز و نهادها و ادارات به امام جماعت و پیگیری وی بشمار می رفت و کاهش تنش های اجتماعی قابل رویت بود.

اما امروز با مساجدی مواجهیم که درب هایشان بسته است و فضایی خاموش دارند.

دیگر خبری از جنب وجوش کودکان، گردهمایی های مردان و زنان و فعالیت های متنوع اجتماعی نیست.

 این تغییر وضعیت بسیاری را به این پرسش واداشته که چرا مساجدی که زمانی سنگر اصلی فرهنگ سازی و همبستگی اجتماعی بودند، امروز به مکان هایی صرفاً برای اقامه چند وعده نماز در روز محدود شده اند.