حکمرانی اخلاقی در دولت پزشکیان/ 6 قانون گرایی

قانونمندی و قانون گرایی هرچند ذاتاً محدودیت آفرین بوده و خطوط قرمزی برای همگان در ساحت های متعدد به وجود می آورد؛ اما همین وصف قانون در حقیقت به نفع همه آحاد جامعه تمام می شود.

- قانونگرایی یکی از شاخص های حکمرانی خوب و حکمرانی اخلاقی است؛ زیرا قانونگرایی (Legalism) به معنای اصالت قانون در روابط بین دولت و مردم و روابط فی مابین مردم است.

قانون گرایی در واقع ضرورت حاکمیت، تبعیت و کاربرد قانون برای همه است.

افلاطون حکیم که بنیان جمهوریت را در حکمرانی استوار ساخت، معتقد است که حکمرانی از آن حکیمان و فیلسوفان است و حتی برای تربیت حکیمان و برپا ساختن مدینه فاضله، آکادمی افلاطون را تاسیس و فعال نمود؛ اما ارسطو شاگرد ممتاز او که تربیت شده آکادمی بود، نظر متفاوتی دارد وی معتقد است که گرچه فیلسوفان پادشاهان دانانی هستند؛ اما محصول آن حکومت فردی و حکمرانی بر مبنای اراده افراد است.

بر همین اساس اندیشه حکمرانی اخلاقی باید بر مبنای قانون باشد که بالاتر از اراده فرد است؛ زیرا در جامعه آنچه حاکمیت دارد، قوانین است.

حتی حاکم باید در چارچوب قانون به حکمرانی بپردازد.

قانون درست ارسطو قانونی است که به سود همه کشور و خیر مشترک همه شهروندان باشد، چون اگر قانون در پاره ای از امور نتواند راهی نشان دهد پس باید به جای مراجعه به خواست و خرد یک فرد