پشت پرده ناکامیِ ورزش همگانی در ایران

ورزش همگانی، یکی از مهم ترین پدیده های اجتماعی و فرهنگی نیمه دوم قرن بیستم است که از بروز مشکلات سلامتی که در اثر فعالیت فیزیکی کمتر، استرس شدید ناشی از کار فیزیکی و روانی، - بیگانگی از جامعه و بزهکاری جوانان به وجود می آید، جلوگیری می کند.

به گزارش ایسنا، به نقل از عصر ایران؛ سیاست ورزش همگانی، ایجاد شرایط مطلوب برای بسیاری از مردم است؛ به طوری که بتوانند بر حسب علایق خود به طور منظم در فعالیت های جسمانی شرکت کنند.

همان گونه که قرن بیستم بـه قرن ورزش های المپیک شهرت داشت، قرن بیست و یکم بـه ورزش های همگانی معروف شـده است که به اهمیت ورزش همگانی اشاره دارد.

معنا و مفهوم ورزش همگانی مفهوم ورزش همگانی که شامل دامنه سنی سه تا بالای 70 سال می شود؛ انواع مختلف فعالیت های جسمی مانند بازی های غیرمنظم و خودجوش بومی تا تمرین های بدنی منظم را در برمی گیرد و شامل ورزش صبحگاهی، فعالیت در پارک ها و فضای باز، کوه پیمایی یا کلاس های آمادگی جسمانی می شود و به طور کلی به ورزش های گروهی غیر رقابتی اطلاق می شود.

از آنجا که ورزش همگانی با بطن جامعه مرتبط بوده و هدف آن انتشار نشاط و شادابی، بالا بردن روحیه و انگیزه، داشتن زندگی سالم در بعد فردی و اجتماعی، کم کردن ناهنجاری های خانوادگی و اجتماعی در کنار تقویت قوای جسمانی و از بین بردن مشکلات روح