ستاره های منجمد؛ فرضیه ای جدید برای توجیه ماهیت سیاه چاله ها

پژوهشی جدید، جایگزینی را برای سیاه چاله ها پیشنهاد داده و نشان می دهد این اجرام ممکن است چیزی که فکر می کنیم نباشند.

- به طور خلاصه، احتمالا چیزی را از قلم انداخته ایم.

از زمانی که کارل شوارتزشیلد در سال 1915، فرضیه سیاه چاله غیرچرخان را مطرح کرد، فیزیکدان ها به طور پیوسته در حال کار روی این معما هستند.

با اینکه می دانیم اجرام سیاه چاله مانند وجود دارند، برخی فیزیکدان ها توضیح های جایگزینی برای سیاه چاله ها دارند.

براساس یک مدل، این اجرام در واقع سیاه چاله هایی نیستند که برای اولین بار در معادلات اینشتین توصیف شدند، بلکه اجرام فرافشرده (UCO) موسوم به ستاره های منجمد هستند (گرچه قدمت فرضیه ی سیاه چاله به بیش از 100 سال پیش از اینشتین بازمی گردد).

به گفته ی رمی بروستین، استاد فیزیک:   ستاره های منجمد نوعی مقلد سیاه چاله هستند: اجرام اخترفیزیکی فرافشرده که تکینگی و افق ندارند بلکه تمام خواص دیدنی سیاه چاله ها را تقلید می کنند.

اگر این اجرام وجود داشته باشند، نیاز به تغییرات بنیادی در نظریه های نسبیت عام اینشتین را نشان می دهند.

یکی از روش هایی که فیزیکدان ها برای پیشگیری از تکنیگی (مناطقی با چگالی بی نهایت داخل سیاه چاله) به کار می برند استفاده از اصل عدم قطعیت کوانتومی است.