وقتی شهید مطهری، محمود حکیمی را نزد محمود حکیمی فرستاد!

سرویس فرهنگی؛ تابناک- همیشه متواضع بود و آرام.

اما وقتی سر صحبت باز می شد، با شوق کلی خاطره تعریف می کرد.

جوری که انگار در جهان هیچ کار دیگری ندارد و وقتش فقط برای شما است.

همین ویژگی بود که می شد به حرف هایش دل داد.

درست معلم هایی که در دوران مدرسه جوری با شاگردشان حرف می زدند که انگار هیچ فرد دیگری در این مدرسه مهم نیست.

محمود حکیمی معلم بود و ذهن شاگردهایش را حفظ بود و می دانست که کجا باید چه بگوید تا حرفش بیشترین تاثیر را داشته باشد.

حالا در بامداد امروز جمعه 30 شهریور، دیگر برای او هم باید بگوییم: روانشاد محمود حکیمی.

شاید آقای حکیمی از میان ما رفته باشد.

اما آثارش هنوز هست؛ زنده و تاثیرگذار.

    دوران کودکی سخت خانوادگی از نظر مالی به شدت محروم بودیم.

گاهی اوقات یاد رنج های پدر و مادرم می افتم، حالم منقلب می شه.

انقدر که نمی تونم بیان کنم.

این را محمود حکیمی در وصف دوران کودکی اش می گوید.

و شاید به همین خاطر در دوران تدریس به خوبی می توانست حال و هوای شاگردهایش را درک کند که هر کدام با چه کوله باری از سختی های شرایط خانواده سر کلاس حاضر می شوند.

دو معلم داشت که زندگی اش را عوض کرد: آقای غروی و آقای بنکدار.

که به خاطر انشاهای خوب محمود او را مسول کتابخانه مدرسه کردند.