چگونه زنده ماندم؟

نشستن کنار مین به معنی یک ثانیه فرصت تا مرگ بود.

زیرا که یک لحظه غفلت مساوی بود با پایان خیلی چیزها؛ از ناقص شدن عضو تا شهادت و لورفتن عملیات و اولین اشتباه، - آخرین اشتباه بود.

به گزارش ایسنا، عبدالله جلالی از رزمندگان تیپ 15 امام حسن(ع) در خاطره ای درباره شهید بهزاد قبادی روایت می کند: حرفه ای ترین تخریب چی ها هم نمی توانستند ادعا کنند که سالم از میدان مین بیرون خواهند آمد.

شهادتین ورد زبان همه بود.

نشستن کنار مین به معنی یک ثانیه فرصت تا مرگ بود چون یک لحظه غفلت مساوی بود با پایان خیلی چیزها؛ از ناقص شدن عضو تا شهادت و لورفتن عملیات و اولین اشتباه، آخرین اشتباه بود، اما این حس حضور خدا بود که ما را به میدان مین می برد و جرأت می داد تا حرکت کنیم.

باور داشتیم دست خدا همراه و پشتیبان ما است.

17 روز از بهمن ماه سال 1361 می گذشت و همراه با فرماندهی تخریب تیپ15 امام حسن(ع)؛ یعنی بهزاد قبادی آماده عملیات والفجر مقدماتی بودیم.

با استفاده از تاریکی شب عملیات را آغاز کردیم.

وسعت و عمق موانع و استحکامات دشمن و وجود کانال های متعدد سرعت ما را کم کرده بود.

علی رغم شکسته شدن خطوط اول دفاعی دشمن و با نزدیک شدن به صبح و روشن شدن آسمان امکان پیشروی بیشتر نبود.