ما نمک گیریم!

نگاه که با گنبد طلایی ات تلاقی می کند، دست بی اختیار خودش را روی سینه جا می دهد، اشک راهش را از گوشه چشم به سمت گونه باز می کند و طعم شیرینی همه دهانم را پر می کند و زبانم می گوید: - جماران- منصوره جاسبی: در اینکه امامان علیهم السلام همه نور واحد هستند شکی نبوده و نیست.

در اینکه محبت سیدالشهدا سلام الله علیه را در کام تک تک شیعیان ریخته اند هم، هیچ حرف و بحثی نیست.

در اینکه وقتی پایت به نجف می رسد، گوشه ای از حرم هم اگر شده راهت دهند، می توانی پاهایت را دراز کنی و نفس راحتی بکشی هم، کلامی برای گفتن نیست؛ اما نمی دانم چه سرّی است که ما ایرانی ها هر جا که راهمان دهند، باز هم از همان مکان مقدس، دلمان هوای گنبدِ طلا و صحن گوهرشاد را می کند.

انگار یک طوری وقتی گِل وجودی مان را می سرشتند، از گلاب ناب محبت علی بن موسی الرضا علیهما السلام قاطی اش کرده اند.

اینی که می گویم نه یک ادعا که پای صحبت خیلی ها نشسته ام و همین دریافت را داشته اند.

برای این ادعا، دلیل و برهانی هم نمی توانم بیاورم که به ساحت محبت، اما و اگر و چرا و چون راه ندارد.

طعمی است که کام را شیرین، دل را آرام و روح را نوازش می کند.

اصلا اینکه وقتی همه درها به رویت بسته می شود، دلت مسیر حرم را می گیرد و پیش می رود یعنی همان محبت.