دعایی که به دل می نشیند!

دیشب دعایی شنیدم که بر دلم نشست و من را به فکر فرو برد.

حیفم آمد که با شما به اشتراک نگذارم.

این عبارت از زبان مبارک حضرت علی نقل شده است که می فرماید: - خدایا مرا به وسیله حلالت از حرامت بی نیاز کن (الامالی ص388) اللَّهُمَّ اَغْنِنِی بِحَلَالِک عَنْ حَرَامِک شاید ترجمه واضحش این باشد که خدایا انقدر از حلال هایت به من بده، تا که از حرامت بی نیاز بشوم.

به عنوان مثال، انقدر ثروت حلال به من بده، تا دیگر نیازی به مال حرام نداشته باشم.

ترجمه بالا ایرادی ندارد، ولی این دعا از زاویه های دیگری نیز توجهم را جلب کرد که به نظرم ظرافت دارد.

این طور با خودم فکر کردم که این عبارت می تواند برای انسان یادآور قناعت (با قاف) در کنار غنی بودن (با غین) باشد.

یعنی این طور معنی کنیم که خدایا کمکم کن دلم با حلالت، هر چقدر کم یا زیاد باشد، آرام گیرد که دیگر دنبال حرام نروم.

اگر این طور معنی کنیم دیگر فقط تاکید بر زیادی نعمت حلال نیست، بلکه در کنارش، یک تزکیه قلبی نیز تقاضا می کنیم.

چقدر این می تواند در زندگی راهگشا باشد! یک شریک را تصور کنید که در شراکتی حلال است، ولی چون چشم و دلش سیر نیست به مال شریکش طمع می کند.

یا مثلا مردی را تصور کنید که همسری حلال دارد، ولی به دلیل هوسی که در دلش است، به دنبال زنان دیگر می رود.