سمفونی سیاست

نظام سیاسی با موسیقی سنتی ایران نسبت دارد.

خیال می کند سیاست ورزی هنگامی روی می دهد که یک ملودی نواخته شود و همه آن را تکرار کنند.

این اتفاق در موسیقی ممکن و در سیاست محال است.

- به گزارش جماران؛ محمدجواد کاشی، عضو هیأت علمی دانشگاه علامه طباطبایی در یادداشتی نوشت: در شرایط حاضر نشانی از وفاق ملی نیست.

لطف کنید حرمت نام ها را نگه دارید.

این روزها وفاق ملی را تلاش برای التیام برخی گسیختگی های درون نظام بخوانید.

همین و بس.

البته شاید وفاق ملی در آینده از همین مسیر بگذرد.

در متونی که این روزها تولید شده، سه مسیر پیش رو نهاده می شود: اول تکیه بر اصول انقلاب یا متن قانون اساسی است.

دوم پذیرش یکدیگر بر اساس وزن و قدرتی که هر کدام از طرفین در عمل کسب کرده اند و سوم صلوات بر گذشته ها و تمرکز توجهات به حل مشکلات پیش رو است.

هیچ کدام را نمی توان یکسره کنار گذاشت.

اما پرسش این است: از کدام یک باید آغاز کرد؟ شروع از مسیر اول به بازجویی و حذف می انجامد.

هر کدام تفسیری از قانون اساسی یا انقلاب دارند و دیگری را به انحراف از اصول متهم می کنند و طرف خود را به پذیرش حذف یا توبه توصیه می کنند.

چون حذف و توبه واقعی هم در کار نیست، شکاف ها همینطور افزون تر می شوند.