ناتوانی راه بسته را می گشاید

همکاری، همدل و وفاق مفاهیمی هستند که در فضای پس از انتخابات طلایی شده اند و توجهات را به خود جلب کرده اند.

آنها که سخن از ستیز و براندازی و انتقام می گفتند کم جان شده اند.

به نظر می رسد فضای گفتاری در ایران تحولی پیدا کرده است.

دو عامل می تواند فضای امروز را تبیین کند.

  اول خستگی مردم است.

بسترهای بنیادی زندگی مردمان مثل آب، امنیت، سرمایه های اجتماعی و اخلاقی و مدیریت متعارف امور عمومی به سرعت از دست می روند.

مردم دلنگران امکان بقاء در بنیادی ترین معنای مادی اش هستند.

  دوم حس جمعی شکست در میان نیروهای سیاسی است.

همه نیروها و جناح های سیاسی به دیوار خورده اند.

آنها که جامعه را تماماً انقلابی و اسلامی می خواستند، شکست خورده اند.

آنها که خیال می کردند جامعه باید با شتاب به یک جامعه کاملاً توسعه یافته و دمکراتیک تبدیل شود، شکست خورده اند.

آنها که در صدد براندازی نظام مستقر بودند و خیال می کردند همه چیز مهیای یک سکولاریسم تمام عیار است شکست خورده اند.

ما به نقطه ای رسیده ایم که همه مدعیان آرزومند خسته اند و به حریف شان که از میدان به در نرفت خیره می نگرند.

هرکدام دریافته اند نمی توانند.

این بار حس ناتوانی راه بسته سیاست را می گشاید.