چرا اینشتین درباره سیاه چاله ها اشتباه می کرد؟

اینشتین و دانشمندان هم عصر او مثل آرتور ادینگتون نمی توانستند مفهوم سیاه چاله را بپذیرند؛ اما دلیل مقاومت آن ها با وجود تمام شواهد موجود چه بود؟ - توصیف های فوق انعکاسی از لرزیدن چاندراسخار و ناراحتی توصیف شده توسط اینشتین و ادینگتون هستند.

داستان آلن پو حتی چشم اندازی از فرضیه ی کرم چاله های اینشتین را ارائه می دهد.

راوی داستان اشاره می کند که نروژی های بومی این باور را داشتند که در مرکز کانال مالستروم، یک ژرف گودال قرار دارد که به منطقه ای بسیار دورافتاده هدایت می شود.

منبع ادگار آلن پو برای این ایده، کشیش و همه چیزدان آلمانی، اتاناسیوس کرشر بود.

کتاب کرشر در سال 1664 با عنوان دنیای زیرزمینی نقشه هایی از تونل زیر نروژ را در برداشت که گرداب توصیف شده توسط پو را به خلیج بوتنی در سمت دیگر سوئد ربط می داد.

همچنین تأثیر یک کانال زیرزمینی مشابه بر گرداب کاریبدیس در ساحل سیسیل را نشان می داد.

این فرضیه شباهت زیادی به تونل های فضازمانی فرضی اینشتین دارند که راه گریزی از گرداب تکینگی بی نهایت است.

با این حال، حداقل یکی از دانشمندان اوایل قرن بیستم نسبت به تکینگی ها بی واهمه بود.

 رابرت اوپنهایمر و همکارش در سپتامبر 1939، اولین مقاله ی خود را درباره ی سیاه چاله ها منتشر کردند.