دو خطا در تحلیل عاشورا

خطای اول در خوانش کربلا، خطای قیام به جای مقاومت است که عمر طولانی و تاریخی دارد.

اما خطای دوم، یعنی خطای شهادت طلبی ، به جای آمادگی برای شهادت برای مقاومت، -   1.

  عموما از عاشورا به عنوان قیام امام حسین یاد می کنند.

 در حالی که امام حسین قیام نکرد.

قیام و پیکار، منطق خودش را دارد.

 الزامات و ویژگی هایی دارد که هیج یک از این الزامات و ویزگی ها با عاشورا منطبق نیست.

از جمله این که اگر قرار بود که امام حسین علیه دستگاه حکمرانی یزید قیام کند، قاعدتا باید با ساز و برگ نظامی و آمادگی های جنگی، به همراه رزمندگان حرکت می کرد نه با خانواده و زنان و اطفال، بدون داشتن آمادگی ها و وسایل جنگ و حمله.

  علاوه بر این، آن چنان که نقل شده است، حتی زمانی که حر، راه را بر او بسته بود،  امام حسین برای جلوگیری از بروز جنگ و درگیری پیشنهاداتی داد که پذیرفته نشد.

 آن چه امام حسین انجام داد، قیام نبود، نافرمانی در برابر فرمان خلیفه برای سازش و مقاومت در برابر تحقیر بود.

از ان جایی که روحی بزرگ و مرتفع داشت، و آزادگی برای او عنصر بسیار ارزشمندی بود، فرمانبری را از یزید، تحقیر روح خود تلقی می کرد.

  عاشورا، مقاومت علیه تحقیر بود.