نقد فیلم اوپنهایمر ساخته کریستوفر نولان

اوپنهایمر (Oppenheimer 2023) ساخته ی کریستوفر نولان یک فیلم بایوپیک است درباره ی زندگی رابرت اوپنهایمر که به عنوان پدر بمب اتم شناخته می شود.

روایتی که پیامد های تلاقی علم و ایدئولوژی را به نمایش می گذارد.

نولان عمداً دو برهه ی جذاب از تاریخ زندگی این دانشمندان فیزیک نظری را اخذ می کند و به نمایش درمی آورد؛ اما برخلاف سیستم فرمال فیلم های زندگی نامه ای، نولان این روایت را به صورت پراکنده و با بازی زمانی نشان می دهد.

گویا همان طور که در فیزیک کوانتوم ذره می توان در لحظه در دو جا باشد، تماشاگر اوپنهایمر هم در یک فیلم شاهد دو واقعه است.

یکی از درخشان ترین ویژگی های اوپنهایمر که از ابتدا خودنمایی می کند، بازی کیلین مورفی است.

او چنان خوب به ایفای نقش پرداخته که شکاف های روایی فیلم را پر می کند تا به چشم تماشاگر نیایند.

بااین حال، نولان در این فیلم هم مانند اغلب فیلم هایش در ایجاد یک ساختار دراماتیک منسجم عاجز است؛ یعنی یا شما باید از قبل اطلاعات دقیقی درباره ی زندگی رابرت اوپنهایمر بدانید و یا اینکه عملاً به خاطر اتصال عجولانه ی نما هایی که به درستی از نظر روایی به هم نمی چسبند، گیج خواهید شد.

خب طبیعتاً همیشه طرفداران نولان معتقدند که شما باید فیزیک کوانتوم بدانید و فیلم او را بفهمید، که این حرف بچگانه ربطی به سینما ندارد.