اقبال به انتخابات مقدم است یا نامزد مورد قبول؟

مشارکت معترضین منوط است به داشتن نامزد مورد قبول، یا برعکس، تایید نامزدها منوط است به عزم مردم برای مشارکت؟ - در وضعیت دوجامعه ای شده ایران، جامعه دوم، انتخابات را رها کرده است.

نشانه های این رها کردن و بی اعتنایی از 1398 مشخص بود و در انتخابات های 1400 و 1402 به اوج خود رسید.

دستاورد این رها کردن چه بود؟ آیا معترضین به هدف مورد نظر خود، که فاصله گذاری با نظام سیاسی و ایجاد یک جامعه از آن خودشان بود، رسیدند؟ احتمالا خیر.

یکی از دلایل آنها برای عدم حضور این بود که معتقد بودند کسی نیست که بتواند نظرات آنها را در نظام سیاسی نمایندگی و دنبال کند و لذا رای دادن فایده ای ندارد: 76 تا 96 که رای دادیم چه فرقی کرد؟ ولی امروز، با دولتی که علاوه بر تورم افسارگسیخته، در کارنامه خود بدتر شدن وضعیت اینترنت و طرح نور را هم دارد، می توان حدس زد که اگر حضور در انتخابات، باعث بهتر شدن وضعیت از نظر معترضین نمی شود، عدم حضورشان مطمئنا باعث بدتر شدن وضعیت زندگی آنها خواهد شد.

فاصله سه ساله 1400 تا 1403 این ویژگی را هم داشت که چهره واقعی براندازان بر معترضین آشکار شد، که به تنها چیزی که فکر نمی کنند خواست مردم ایران و رفاه و سعادت آنها است.

و لذا تغییر در ایران، راهی جز اصلاحات تدریجی و تعامل با نظام سیاسی ندارد.