صدای آخرین چکش های این آهنگران هنوز هم به گوش می رسد

آهنگران سنتی روزگاری با توانایی دست و بازو انواع میخ های سر کج، اَنبُر، سیخ، سه پایه، زنجیر، دِرَفش، قَلَم، جوال دوز، چَکُش، سُنبه، مَنقل، - ایسنا/خراسان رضوی آهنگران سنتی روزگاری با توانایی دست و بازو انواع میخ های سر کج، اَنبُر، سیخ، سه پایه، زنجیر، دِرَفش، قَلَم، جوال دوز، چَکُش، سُنبه، مَنقل، مُقار، خیش (گاوآهن)، داس، قیچی، علف چین و نَعل را به عنوان کالاهای اساسی روزمره مردم مهیا می کرده اند، کالاهایی که جوانان امروزی بسیاری از این نام ها را نشنیده اند.

گرچه به مرور زمان با پیشرفت علم و تکنولوژی، طریقه تهیه این گونه وسایل تغییر کرده است و تعداد اندکی از این اقلام با دست ساخته می شود اما کمتر کسی پیدا می شود که بخواهد سفارش ساخت گاو آهن، نعل و.

را بدهد.

شاید اگر همین انگشت شمار هنرمندان پیر و مُسِن نبودند که برای گذران زندگی و عشق و علاقه شان این هنر را زنده نگه نمی داشتند این هنر سال ها قبل از این به افسانه ها و شاید هم به فراموشی سپرده شده بود.

عباس دادگر پیرمردی است که صدای چکشش از حجره کوچکی که در آن کار می کند هنوز هم به گوش می رسد، حجره ای که امکان حضور دو نفر همزمان در داخل آن به سختی امکان پذیر است.

کنارش قفسه ای فلزی که چند تکه آهن و چند ابزار کار بر روی آن و در مقابلش سندان آهنی و چرخ تیزکنی چاقو قرار دارد، برخ