نگاهی به تاریخ قربانی کردن در فرهنگ ایرانی و اسلامی

در روز قربانی کردن شتر، هرکس بهترین لباس خود را می پوشید.

اعیان و اشراف سوار بر مرکب به تماشای این آیین اقدام می کردند.

اما مردم عادی، بدون مرکب و ایستاده به تماشا می‎ نشستند.

- ایسنا/اصفهان در روز قربانی کردن شتر، هرکس بهترین لباس خود را می پوشید.

اعیان و اشراف سوار بر مرکب به تماشای این آیین اقدام می کردند.

اما مردم عادی، بدون مرکب و ایستاده به تماشا می‎ نشستند.

پس از قربانی شدن حیوان، بزرگان هر محله ای به تقلا می افتادند تا سهمی خوب از شتر عید را برای مردم محله شان به ارمغان ببرند.

در واکاوی تاریخ آیین قربانی‎ کردن میان اقوام و ادیان گوناگون ایران زمین با دیدگاه های متفاوتی روبه رو می شویم که از باور به حرام بودن تا واجب بودن عمل قربانی معنا پیدا می کند.

پیش از اسلام، برخی از اقوام و ادیان ایرانی به قربانی کردن باور داشتند.

آن ها بنا بر اینکه به اهورامزدا یا الهه های گوناگون اعتقاد داشتند، گل و میوه و نان و چهارپایانی چون گاو، گوسفند، شتر، اسب، الاغ و گوزن را هدیه می دادند یا قربانی می کردند.

کوروش هخامنشی موقع تاج گذاری و نشستن بر تخت پادشاهی آیین قربانی کردن را به جا آورد.

او در یکی از واپسین آیین های قربانی عمرش چنین نیایش کرد: ای پروردگار بزرگ، خداوند نیاکان من، ای آفتاب و ای خدایان، این قربانی ها را از من بپذیرید و سپ