«مهستی»؛ بانوی شاعری که کمتر از او شنیده ایم

ادبیات فارسی قله های رفیعی که سر در ابرهای آسمان دارند کم ندارد؛ از فردوسی بزرگ گرفته تا حافظ و سعدی و مولانا و بسیاری دیگر که دست کم نامشان را بسیار شنیده ایم، - به گزارش تابناک به نقل از فرادید، اما در این وسعت گسترده، شاعرانی هم هستند که حتی نامشان نیز برای بسیاری از پارسی زبانان تا حد زیادی ناشنیده مانده و حلاوت ابیات لطیفشان کمتر کام جان های ما را شیرین ساخته است.

مهستی گنجوی یکی از این ستارگانی است که شاید پرتو درخشش او کمتر به چشم ما رسیده باشد.

مهستی بانویی شیرین سخن از اهالی شهر گنجه بوده که در عصر غزنویان می زیسته است.

رباعیات او از لحاظ استواری و ارزش های ادبی در عالیترین مراتب شعر قرار دارند و می توان گفت که گاهی اشعارش با اشعار بزرگترین شاعران فارسی زبان پهلو می زنند.

یک ویژگی ممتاز شعر مهستی این است که در عین جدیت، در اغلب موارد ردپایی از طنازی را نیز در آن می توان دید.

حتی عاشقانه های غمگین او نیز گاهی شوخ به نظر می رسند و این آمیختگی احساسات و عواطف، چیزی است که به شعر مهستی طراوتی دلپسند می بخشد.

در اینجا چند رباعی زیبای مهستی را مرور می کنیم.

رباعی نخست ظاهرا خطاب به یک خواستگار خیالی یا واقعی سروده شده است.