نامزد محبوب من

  مسعود پزشکیان به چند دلیل نامزدی مطلوب برای من بود.

اول به خاطر سلامت شخصی اش.

دوم آنکه حداقل درباره حوزه های سلامت، آموزش عمومی و تامین اجتماعی، ایده هایی داشت که به گمانم به صلاح جامعه نزدیک بود و سومین دلیلم لزوم حضور صدایی متفاوت در ساختار حاکمیت بود تا بلکه این تک صدایی آزاردهنده تاحدودی شکسته شود.

اما همه این دلایل موجه، در لحظه تنشی که در خلال برنامه گفت وگو با کارشناسان فرهنگی رخ داد، رنگ باخت.

مسئله عصبانیت لحظه ای یک همراه در برابر سوال غیرمنصفانه یک کارشناس نیست.

مشکل اینجاست که آنچه میان اسفندیاری و فاضلی در فاصله ده روز مانده به انتخابات گذشت، نمونه کوچکی ست از آنچه که قرار است لااقل چهار سال پزشکیان و تیمش با آن مواجه شوند.

برخوردهای شخصی، سوالات غیرمنصفانه، پیش داوری های مغرضانه و حتا دشمنی های کور، واقعیت عرصه حکمرانی است.

خوب یا بد، خوشمان بیاید یا نیاید، بپسندیم یا نپسندیم، پزشکیان در صورت پیروزی می بایست چهار سال در این فضا تنفس کند.

و خوب حالا می شود قضاوت کرد که او در صورت نشستن بر کرسی ریاست قوه مجریه، با قرار گرفتن زیر فشار کمرشکن کارهای اجرایی، چه برخورد منفعلانه ای با ماجراها خواهد داشت.