معماری ایران دوباره مثل سعدیه می درخشد؟

تعامل سنت و مدرنتیه در معماری دهه 20 تا 50 شمسی، آثار قابل توجهی را بر جای گذاشته است.

ساخت ابنیه ای با فضاسازی های به یادماندنی و درخشان مانند سعدیه، - که سال 1331 از سوی محسن فروغی ـ معمار ـ طراحی و ساخته شد.

به گزارش ایسنا، معماری، نقشی اساسی در ساخت آرامگاه و بنای یادبود یا یادمان ایفا می کند.

معماریِ عناصری از این دست، همچنین نمودی از ویژگی های هنری، فرهنگی و مذهبی تلقی شده و به همین سبب هم سابقه و روایتی از تاریخ ارائه می کند.

کارکرد معماری در این عناصر البته، علاوه بر ارائه روایتی از تاریخ، افزایشِ کیفیتِ فضا، ساخت هویتِ مکان و گاه انتقالِ پیام به مخاطبان است.

پژوهشگران دهه 20 تا 50 شمسی را در ایران، یکی از مهم ترین و پربارترین دوره ها، به جهت آفرینش سبک جدید معماری دانسته اند؛ این تجربیات جدید، به جهت فعالیت پویای معماران ایرانی و حضور مشاوران خارجی در ایران به سرانجام رسیده بود.

از جمله آرامگاه هایی که طی دهه 20 تا 50 شمسی بازطراحی و ساخته شد، بنای شناخته شده سعدیه است و در کنار هم قرار گرفتن روز معمار و سعدی، بر این شد تا به بررسی معماری سعدیه که از ابنیه ساخته شده در دهه 20 تا 50 شمسی است، بپردازیم.

گرایش به سنّت گرایی به معنای ارایه هویت فرهنگی بیش از پیش خودنمایی می کند و در واقع نوعی بازگشت به گرایشات سنّتی است و به جهت ت�