پیشه کارگر و گیشه سینما

    بازی فاطمه معتمد آریا در روسری آبی رخشان بنی اعتماد و در نقش نوبر یکی از ماندگارترین شخصیت های زن کارگر در سینمای ماست.

زن کارگری که به عشق کارفرمای خود بدل می شود.

-    عصر ایران؛ رضا صائمی- واقعیت این است که اگر بخواهیم میان کارگران و کارگردان های سینمای ایران، نسبتی برقرار کنیم باید بگوییم آنچه از تصویر کارگر در سینما می بینیم بیش از آنکه بازنمایی رنج آنها باشد، بهره گیری از پیشه آنها برای رونق گیشه است.

    این به این معنا نیست که در سینمای ما روایتی از رنج کارگران ارایه و ترسیم نشده اما در یک نگاه اجمالی، گفتمان غالب، تبدیل آنها به ابژه تماشا بوده نه وضعیت سوژگی آنها.

    مثلا اگر بخواهیم فقر و تنگ دستی را به مثاه یکی از مولفه های زیست کارگری لحاظ کنیم، این عنصر بیشتر تزیین فیلم ها بوده نه امکانی برای تحلیل آنها.

    به بیان روشن تر چیزی به اسم سینمای کارگری یا ژانر کارگری نداریم و قصه های این قشر در ذیل آنچه به آن سینمای اجتماعی می گویند روایت شده است.

   فیلم هایی که قهرمان یا شخصیت اصلی آن یک کارگر بوده داریم و در یک دهه گذشته بر تعداد آن هم افزوده شده است.

از این منظر مثلاً چهره و ظاهر شخصیت که غالبا رنج کشیده و ساده است، صورت های چروک خورده، دست های پینه بسته و زندگی ساده و فقیرانه یا زبان و ادبیات کارگری و عناصری �