روستای یک نفره

یک روستاست و یک حاج حسین.

زندگی برای این پیرمرد در نیوییه معنا پیدا می کند؛ به غیراز او و دخترش هیچ کسی در این روستا زندگی نمی کند.

- به گزارش ایسنا، به نقل از همشهری، دل کندن از کوچک ترین روستای ایران به قدری برایش سخت است که حاضر نیست از روستای نیوییه بیرون بیاید.

نیوییه مأمن حاج حسین حاجی پور است.

وی حالا 102ساله شده و همچنان دوری از روستا برایش عذاب آور است.

در هفته های اخیر بیمار و به بیمارستان شهرستان بافق منتقل شده است و حتی همین سفر به بافق در نزدیکی روستای کوچک برای حاج حسین به سختی گذشت و با بهبودی وضعیت جسمانی اش بلافاصله به روستا بازگشت.

گذشته به یاد می آید تمامی خاطرات حسین حاجی پور در نیوییه می گذرد.

او زمانی را به یاد می آورد که همراه پدر برای چرای دام راهی منطقه ای خوش آب وهوا می شدند؛ با طبیعتی بکر که هم چشم پدر را گرفته بود و هم چشم پسر را.

آنها خیلی زود ساکن این منطقه شدند و نامش شد روستای نیوییه.

در تمام دوران نوجوانی و جوانی اش فقط چند خانوار در نیوییه زندگی می کردند.

حاجی پور به همشهری می گوید: در نوق به دنیا آمدم، ولی بعدها همراه پدر و مادرم به نیوییه آمدیم.

پدرم دامدار بود و گوسفند و شتر داشت.

برای چرای دام هایش به این روستا رفت وآمد می کرد.