مشهد توس فرا خواند به پابوس مرا

در آستانه ولادت با سعادت هشتمین اختر تابناک آسمان ولایت و امامت حضرت امام رضا (ع) درنگی گذرا بر جایگاه و سیمای این امام همام در ادبیات دیروز و امروز فارسی خواهیم داشت.

- ایسنا/خوزستان در آستانه ولادت با سعادت هشتمین اختر تابناک آسمان ولایت و امامت حضرت امام رضا (ع) درنگی گذرا بر جایگاه و سیمای این امام همام در ادبیات دیروز و امروز فارسی خواهیم داشت.

شاعران پارسی گوی بسیاری به مقام شامخ امام رضا علیه السلام در قالب سرودن شعر عرض ادب و احترام کرده اند.

به گزارش ایسنا، به گواه تاریخ، نخستین شاعری که در ستایش امام هشتم شعر سرود سنایی غزنویی است با قصیده ای 38 بیتی: دین را حرمی است در خراسان دشوار ترا به محشر آسان از معجزهای شرع احمد از حجت های دین یزدان همواره رهش مسیر حاجت پیوسته درش مشیر غفران و الی آخر.

شاعر دیگر خاقانی شروانی است که مورد غضب سلسله شروان شاهان (که در 917 خورشیدی یعنی اوایل حکومت عباسیان به قدرت رسیدند) به سبب ارادتش به ضامن آهو بود تا آنجا به مصلحت نمی دیدند که پا به خراسان بگذارد.

خاقانی وقتی چنین دید در قصیده ای با مطلع زیر سرود: چه سبب سوی خراسان شدنم نگذارند عندلیبم به گلستان شدنم نگذارند در قصیده ای دیگر نیز، که خاقانی را بیماری پیشامد کرده بود در شهر ری، در اشتیاق خود برای پابوسی امام رضا (ع) قصیده ای نگاشت