افعی تهران، راسکولنیکُف و احساس منحصر به فرد بودن در جهان

   آرمان با سِنسورهای حساس اش بدل به آینه ای زشت نما می شود که دست بر روی نکاتی می نهد که شاید در زندگی روزانه کمتر کسی به قول قدیمی ها سنگی در ترازوی آنها بگذارد.

-    آرمان با سِنسورهای حساس اش بدل به آینه ای زشت نما می شود که دست بر روی نکاتی می نهد که شاید در زندگی روزانه کمتر کسی به قول قدیمی ها سنگی در ترازوی آنها بگذارد.

   عصر ایران؛ مهدی مالمیر- با یک نگاه سرسری به لیست سازندگان سریال افعی تهران هم می شد حدس صائب زد که سریال با مخاطبِ بسیار همراه خواهد شد؛ مخاطبانی که نرم نرمک و از گوشه و کنار صدای انتقادات برخی شان را می شنویم که براین نکته انگشت تاکید می فشارند که در این سریال، به اخلاق و رفتار مردم ساکن در تهران کم لطفی شده است و مردم در تهران چنان چه سریال به تصویر کشیده، آدم های بی اعتنا به همنوع و کنایه زن و تلخ زبان نیستند.

  در این که در تمام شهرها در سرتاسر جهان آدم هایی از این جنس کم نیستند حرفی نیست اما چرا در این سریال این نوع آدم ها در کانون سریال قرار گرفته اند و بی اغراق در بیشترِ سکانس ها با این تیپ آدم ها رو به رو می شویم؟     پاسخ اما به تیپ شخصیت اصلی سریال باز می گردد.

ما به جهان شخصی وارد شده ایم و با چشمان شخصیتی جهان را می نگریم که نگاهی دگرگونه به انسان ها و جهان دارد: آرمان منتقد سینما و آموزگاری است �