کفش هایی که رازی شد میان من و خدا

آقایی با قدی بلند و عمامه ای سیاه از آن طرف خیابان می گذشت.

لبخندی به لب داشت.

نگاهمان در هم گره خورد.

او آیت الله خمینی بود.

- به گزارش خبرنگار جی پلاس، تیتر روزنامه این بود: مذاکرات برای بازگشت آیت الله خمینی ؛ و در ‎ ‎ کنارش عکس آقا را انداخته بود.

نوجوان بود و شب قبلش در خواب آقایی با عمه سیاه پیشانی اش را بوسیده بود و حالا حکایتش به شرح زیر است: توی پوستِ خودم نمی گنجیدم.

داشتم از خوشحالی بال در ‎ ‎ می آوردم.

دستم را توی جیبم بردم تا مطمئن شوم که واقعیت دارد و ‎ ‎ خواب نیستم.

تا از کوچه دربیایم و وارد خیابان شوم، حداقل ده ‎ ‎ مرتبه دستم را توی جیبم بُرده و پول ها را لمس کرده بودم؛ ولی مگر ‎ ‎ باز هم دلم طاقت می آورد؟ چند قدم که می رفتم، دوباره روز از نو، ‎ ‎ روزی از نو؛ پول ها را توی مُشتم می گرفتم و در همان جا خالی ‎ ‎ می کردم و باز هم از اول.

مغازه ای که لوازم ورزشی می فروخت،‎ ‎ خیلی با خانه مان فاصله نداشت؛ سر راهِ مدرسه ام بود.

مدّتی بود که ‎ ‎ کفش های فوتبال پشت ویترینش به من چشمک می زدند! هر روز ‎ ‎ می رفتم و به تماشایشان می ایستادم! دائم توی دلم خدا خدا ‎ ‎ می کردم بتوانم پولی فراهم کنم و آنها را بخرم.