«قصه های مجید» و غصه های ما

تصویر مجید، شمایلی از یک نوجوان ایرانی بود و به همین دلیل بود که مرتضی آوینی پای تماشای آن می گریست -    عصر ایران؛ رضا صائمی*- نام کیومرث پوراحمد برای نسل دهه پنجاه و شصتی بیش از هر اثر دیگری با مجموعه قصه های مجید گره خورده است؛ اثری که فقط یک اقتباس از کتاب و داستان های هوشنگ مرادی کرمانی نبود، انعکاسی از نوجوانی نسلی بود که یکی از حساس ترین برهه های کنونی تاریخ معاصر را طی می کرد.

    دوران پساجنگ و ظهور جامعه ای که در آغاز دوره سازندگی قرار گرفته بود و به تدریج تضادها و تناقض هایش که با تقابل های سنت و مدرنیته گره خورد بود در حال بروز بود و بالطبع با بحران های فردی و اجتماعی خاص خودش همراه بود.

  دورانی که بی شباهت به دوران نوجوانی و التهاب تجربه بلوغ نیست.

  از این حیث قصه های مجید فارغ از سویه های دراماتیک اش، وضعیت استراتژیک این دوران و تجربه نوجوانی در آن دوره را هم بازنمایی می کند.

در واقع مجید نماد و نمودی از نوجوانی نسل های دهه پنجاه و شصت است که یکی از دشوارترین دوران نوجوانی را طی کرده اند.

    نوجوانانی که با محدودیت ها و محرومیت های آن دوره همزیستی مسالمت آمیز داشتند که حالا تعریف و توصیف آن برای نوجوانان امروز شاید قابل هضم نباشد که نوجوان امروزی، زیست-جهان مجید و هم نسلان او را نه در می یابد و نه حتی برمی تابد.