11 سال جست وجو برای نام یک شاعر!

محمد قزوینی برای تصحیح «تاریخ جهانگشای جوینی» سال ها زمان می گذارد؛ او 11 سال دنبال شاعر یک بیت بوده است: «نه در نسخه و نه در هیچ جای کتاب و حتی نسخه دیگری در این کتابخانه اثری از نام شاعر این بیت نیست و جوینی هم به نام شاعر هیچ اشاره ای نکرده است.

- آلکساندر به خوبی این شعر را می شناسد و بارها این قصیده را از شیخ اجل سعدی، در ستایش عطاملک جوینی، خالق جهانگشای جوینی از زبان قزوینی شنیده است.

آلکساندر پاریس را به خوبی می شناسد و راه بر او روشن است.

قزوینی به کتابخانه ملی پاریس می رود.

خیابان ها در پاریس این فصل از سال با آفتاب صبح و باران صبحگاهی همراه است.

بارانی که آمده و رفته.

خیابان ها را شسته و بوی مطبوع نم صبحگاهی مشام را تازه می کند.

چند کبوتر گوشه ای بغبغو می کنند و یک زوج عاشق روی نیمکتی نشسته و چشم در چشم هم سرگرم عشق.

قزوینی از کنار زوج جوان می گذرد و با لبخند و چشمکی دمی در لذت این عشق سهیم می شود.

آلکساندر چند متر عقب تر است و همه اینها را زیر نظر دارد.

تراموا از کنار ساختمان کتابخانه دور می زند.

آن طرف خیابان ساختمان زیبای کتابخانه ملی پاریس در خودنمایی است.

قزوینی کمی این پا و آن پا می کند تا تراموا بگذرد.

بعد از عبور تراموا، کلاهش را جابه جا می کند و از خیابان می گذرد.