روایت اصغرزاده از شاگردی «حاتمی کیا» و وابستگی به «شهید آوینی»

«واقعیت این بود که چون من از اول دوران تحصیلم در دانشگاه به نحوی شاگردی ابراهیم حاتمی کیا را کرده بودم، طبیعی بود من هم نگاه مثبتی به آدمی که برای حاتمی کیا یک الگو بود داشته باشم.

- روایت اصغرزاده از شاگردی حاتمی کیا و وابستگی به شهید آوینی واقعیت این بود که، چون من از اول دوران تحصیلم در دانشگاه به نحوی شاگردی ابراهیم حاتمی کیا را کرده بودم، طبیعی بود من هم نگاه مثبتی به آدمی که برای حاتمی کیا یک الگو بود داشته باشم.

واقعیت این بود که چون من از اول دوران تحصیلم در دانشگاه به نحوی شاگردی ابراهیم حاتمی کیا را کرده بودم، طبیعی بود من هم نگاه مثبتی به آدمی که برای حاتمی کیا یک الگو بود داشته باشم.

این امر اصلا ناخودآگاه در من شکل گرفت.

یعنی انتخاب آگاهانه من نبود.

من می دیدم حاتمی کیا در هر جایی که از آوینی حرف می زند حرف های او را سمبل اندیشه های ناب می داند و خب، این برای جوان بیست، بیست و یک ساله ای که تازه به دانشگاه آمده، یک ویژگی محسوب می شد یا اگر دلبستگی ایجاد نمی شد، لااقل به نحوی بین من و دنیای روحیات آقا مرتضی، وابستگی ایجاد می کرد.

این جملات بخشی از خاطره گویی زنده یاد ابراهیم اصغرزاده است که با عنوان چشم و نگاهی مهربان درباره شهید آوینی در ماهنامه یاران شاهد که برای یادمان سید اهل قلم سال 87 منتشر شده،آمده است.