عطّار نیشابوری؛ از زهد و شریعت تا عشق و طریقت

«اندیشه های عطّار در مثنوی هایش ترکیبی از زهد و شریعت و عشق و طریقت است.

در دو کتاب اسرارنامه و الهی نامه مفاهیم زهدآمیز و شریعت برجستگی دارد.

- تقی پورنامداریان می گوید: اندیشه های عطّار در مثنوی هایش ترکیبی از زهد و شریعت و عشق و طریقت است.

در دو کتاب اسرارنامه و الهی نامه مفاهیم زهدآمیز و شریعت برجستگی دارد.

و در مثنوی های منطق الطیر و مصیبت نامه مفاهیم و تجارب عرفانی از نوع عرفان انقلابیِ مبتنی بر عشق عارفانی چون حلاج، و بایزید بسطامی و احمد غزالی و عین القضات غلبه دارد.

به گزارش ایسنا، تقی پورنامداریان در مقاله عطّار نیشابوری که در دانشنامه زبان و ادب فارسی، زیرنظر اسماعیل سعادت، منتشر شده، نوشته است: شیخ فریدالدّین محمد عطّار نیشابوری از برجسته ترین چهره های شعر و عرفان در اواخر قرن ششم و اوایل قرن هفتم قمری است.

سال تولد و وفات او را 530-627ق.

و 540-618ق.

نوشته اند.

محققان معاصر کوشیده اند نسب نامه معنوی عطّار را بشناسند.

نفیسی تردید ندارد که عطّار از سلسله کبرویه و از معتقدان به اصول نجم الدّین کبری بوده است.

فروزانفر این نظر را رد می کند.

در مجمل فصیحی، سلسله ارادت عطّار از طریق شیخ جمال الدّین محمد بن محمد النّغندری به شیخ ابوسعید ابوالخیر می رسد که زرّین کوب و شفیعی کدکنی آن را پذیرفته اند.