تاریخ آموزش دختران؛ مسیری پُربیم، اما پاینده

سهیلا ترابی فارسانی، عضو هیئت علمی گروه تاریخ دانشگاه آزاد نجف آباد، در کتاب «اسنادی از مدارس دختران از مشروطه تا پهلوی» روشن می کند که در وضعیت بغرنج قاجار که حتی با تأسیس مدرسه نوین برای پسربچه ها مخالفت می شد، - ایسنا/اصفهان سهیلا ترابی فارسانی، عضو هیئت علمی گروه تاریخ دانشگاه آزاد نجف آباد، در کتاب اسنادی از مدارس دختران از مشروطه تا پهلوی روشن می کند که در وضعیت بغرنج قاجار که حتی با تأسیس مدرسه نوین برای پسربچه ها مخالفت می شد، زنان چگونه و با کدام امید مدارس دخترانه تأسیس می کردند.

دفتر تاریخ ایران زمین را که برگ می زنیم، برخی از صفحات آن پُرآشوب تر، مناقشه برانگیزتر و ناآرام تر است.

دوران قاجاریه و به طور مشخص، دو عصر ناصری و مظفری یا قرون سیزدهم و چهاردهم هجری قمری، یکی از آن برگ هاست که با مسئله رویارویی سنت و مدرنیته مواجه هستیم؛ مسئله ای که در ایران هر بار به فراخور زمانه اش با صورت و رنگی خاص خودنمایی کرده و دو گروه طرفدار سنت و دوستدار مدرنیته را رودرروی یکدیگر قرار داده است.

مسئله بنیادین مدارس نو در برابر مکتبخانه ها از نمودهای منازعه در بین سنت و مدرنیته بود که در عرصه فرهنگ و آموزش همین دوره هویدا شد.