«گلیل» نگینی در مرز ایران و ترکمنستان

سال هاست مردم خو گرفته با آب و آفتاب، با سرو و سبزه دیاری را چون جان، عزیزش می دارند.

- ایسنا/خراسان شمالی سال هاست مردم خو گرفته با آب و آفتاب، با سرو و سبزه دیاری را چون جان، عزیزش می دارند.

با چشمه هایش نسبت دارند.

تکیه گاه بودن و ماندنشان است.

سربرآورده خاکی از دل کوهستان که ییلاق یادهای سبز این مردم است.

گلیل همان که برای مردم عشایر این استان گلِ ایل بوده، زیبا نامِ دیار آراسته این مردم است.

گلیل(دیار کرمانج ها) دشتی بلند است.

در شمال شیروان در استان خراسان شمالی، که عطر گل هایش، زلالیِ چشمه سارانش، قد برافراشتگی برخی سروهای به یادگارمانده از جور تبر هیزم شکنانش، شتاب قوچ اوریال و پرواز عقاب و کبک هایش، تماشایی است.

با خنک نسیم و هوایی که حسرت دل ها در تابستان است.

عشایر خراسان شمالی در ترانه هایشان، در تاریخ و بودنشان، در رزم و وطن پروریشان و در خشم خونین برنوی دیروز اجدادشان این خاک را، این خطه را گلیل نامیده اند و می نامند.

گلیل را کسانی می شناسند که غیرت بزرگ مرزدارانی چون سردار عیوض را شناخته باشند! کسانی که بدانند زاوه خوینی یا دره خونین یعنی چه! کسانی که بدانند این مردم، این ایلیاتیان مرزدار روزهای سیاه رفته بر آنان چه عشق و امید و حسرت هایی از گلیل و با گلیل در دل دارند! مردم عشایر این استان از آن روز که چشم بر این �