کلماتی که فریب مان می دهند!

پیش آمده در هنگام خواندن متنی کهن، معنای واژه یا واژه هایی برای تان دیریاب باشد؛ واژه هایی که احمد سمیعی گیلانی از آن ها به عنوان واژه های فریبکار یاد می کند.

- پیش آمده در هنگام خواندن متنی کهن، معنای واژه یا واژه هایی برای تان دیریاب باشد؛ واژه هایی که احمد سمیعی گیلانی از آن ها به عنوان واژه های فریبکار یاد می کند.

به گزارش ایسنا، احمد سمیعی گیلانی، استاد فقید زبان و ادبیات فارسی در سه مقاله به واژه های فریبکار، ناشناس های آشنانما پرداخته و این واژه ها را نوعی از مشکلات فهم متون کهن خوانده و نوشته است: خوانندگان مبتدی متون اکثرا از آن ها غافل می مانند و از روی آن ها می گذرند و می توان گفت آن ها اصولا گیر و بندی احساس نمی کنند.

این دشواری ها نوعا مربوط می شوند به عناصری از زبان که صورت لفظی آن ها به عینه در زبان زنده ادبی باقی مانده لیکن معنایی که در متون از آن ها مراد گرفته شده منسوخ یا مهجور گردیده یا در عرف زبان کاربرد کمتری دارد.

او در ادامه عنوان کرده است: این تشابهات صوری را می توان به انواع زیر تقسیم کرد: تشابه در کتابت و تلفظ(مانند افسوس که در متون کهن به معنی استهزا نیز به کار رفته است) و ممکن است دو متشابه دو لغت جداگانه باشند (مانند بید به معنیِ باشید و به معنی درخت بید ) تشابه در کتابت و فرق در حرکات یا وجود واو معدول