«تتو»؛ هیجان زودگذر، هزار دردسر

سابقه خالکوبی و به تعبیر امروزی ها تاتو (یا تتو) در ایران به ادوار قدیم بازمی گردد.

ایرانیان از دیرباز با این کار آشنایی داشته اند.

مولوی در مثنوی در داستان کبودی زدن قزوینی بر شانه گاه صورت شیر و پشیمان شدن او به سبب زخم سوزن، - کیانوش جهانپور: سابقه خالکوبی و به تعبیر امروزی ها تاتو (یا تتو) در ایران به ادوار قدیم بازمی گردد.

ایرانیان از دیرباز با این کار آشنایی داشته اند.

مولوی در مثنوی در داستان کبودی زدن قزوینی بر شانه گاه صورت شیر و پشیمان شدن او به سبب زخم سوزن، به خالکوبی با عنوان کبودی زدن اشاره کرده (بر تن و دست و کتف ها بی گزند/ از سر سوزن کبودی ها زنند) و در داستان ها و اشعار دیگری هم به این موضوع اشاره شده است.

خالکوبی را در دوره های مختلف فقط عده خاصی از افراد انجام می داده اند و عمومیت نداشته است.

این روزها، اما نگاه به این مقوله و نقش و رنگ خالکوبی یا تتو ها حتی طبقات و اقشاری که نقشی بر بدن می زنند، متفاوت است و نقوش متفاوتی بر بدن ورزشکاران، هنرپیشه ها، هنرمندان و دیگر اقشار می بینیم که جوان تر ها را به این سمت کشانده است.

جوانانی که تحت تاثیر عوامل مختلف و افراد و چهره های گوناگون چه بسا از سر هیجان و تصمیمی آنی، بی خبر از چند و، چون ماجرا و دشواری پاک کردن این نقش و نگارها، مشتاقانه تن به کوبه های سوزن و رنگ می سپا