ماجرای یک دعوای معروف!

انتشار مقاله ای درباره خودکشی نویسندگان، آغاز دعوای بین دو شاعر می شود؛ عارف قزوینی در مثنوی 180 بیتی و ملک الشعرا بهار در غزلی یکدیگر را می نوازند.

- انتشار مقاله ای درباره خودکشی نویسندگان، آغاز دعوای بین دو شاعر می شود؛ عارف قزوینی در مثنوی 180 بیتی و ملک الشعرا بهار در غزلی یکدیگر را می نوازند.

به گزارش ایسنا، ابوالقاسم عارف قزوینی شاعر و تصنیف ساز پرآوازه، در طول عمرش از 1259 تا 1312 شمسی، با سرودن تصنیف های مختلف، در روزهای پرآشوب جامعه تاثیر زیادی داشت.

امروز (دوم بهمن ماه) 90 سال از درگذشت او می گذرد.

عارف را بیشتر با تصنیف از خون جوانان وطن می شناسند.

او را شاعر ملی می خوانند؛ سعید عظیمی، پژوهشگر درباره عارف می گوید: او شخصیتی عبوس، عصیانگر و پرخاشگر داشت، در دوره ای متجاهرانه زیست، بی محابا عشق ورزید، در پایتخت با آرزوهایی خروشان همگام جنبشِ آزادی خواهی شد.

زندگانی پُرتلاطمی داشت.

شاعری بود که به سرعت دل می باخت و با شتابی غافلگیرکننده رشته عُلقه های آشکار و نهان را پاره می کرد.

شادی هایش زودگذر بود، جهان را از دریچه فاجعه نگاه می کرد و با کلمه رضایت بیگانه بود.

تصنیف ساز یگانه ای بود؛ اما شاعر بزرگی نبود.

شخصیتش مهم تر از شعرش بود.