تکثر سیاسی یا تکامل سیاسی، مسأله کدام است؟

آقای کیومرث اشتریان در یادداشتی در روزنامه شرق، این فکر را مطرح کرده که 40 میلیون نفر از جمعیت ایران در اثر تجربه های تاریخی مشترک، به این نقاط مشترک رسیده اند: - باور به وحدت سرزمینی، دینداری، دموکراسی طلبی، توسعه خواهی، کارآمدی، علایق فرهنگی و علایق محیط زیستی.

فارس پلاس؛ مهدی جمشیدی در یادداشتی نوشت:  در میان این گروه، پنج میلیون نفر در حکم هسته مرکزی هستند و درجه بالاتری از خودآگاهی را دارند و ازاین رو می توانند خط دهنده و مولّد یک جنبش مدنی و اجتماعیِ کلان باشند که مشتمل هستند بر فعّالان اصول گرایی، اصلاح طلبی، محیط زیستی، عدالت خواهی، ایران دوستی، آزادی جویی فرهنگی و.

.

این جماعت، اوّلاً در پی تحوّل هستند اما براندازی را طلب نمی کنند؛ ثانیاً، سیاستی فکر می کنند اما در لایه غیردولتی و اجتماعی کنش دارند؛ ثالثاً، سیاسی هستند اما از جریان های سیاسی که منازعه های منفعت محور دارند فاصله گرفته و به دنبال توسعه هستند؛ رابعاً در این گروه، انقلابی ها به دلیل این که در چهارچوب کلام سیاسی می اندیشند و در نتیجه، ظرفیّت سازگاری اجتماعی ندارند، حضور ندارند.

درباره این موضع، نکته ها و نقدهایی در میان است.

1.

نخست این که آرمان ها ی یاد شده، نسخه ها و روایت ها ی گوناگونی دارند و در حکم مشترک لفظی هستند؛ چنان که در دهه های گذشته، ج