شهری با زخم های سوخته

 هر چند دقیقه یک بار، پلک چشم راستش می پرید و مردمکش بیقرار توی سفیدی کره چشمش می چرخید.

گوشه روسری اش را جوید و سینی را جلو داد: تیک عصبی ست، وگرنه چشم داشتم عین آهو.

حیف عکس هایم سوخت.

خیلی دوست داشتم ببینیشان.

آلبوممان جزغاله شد.

اینقدر بر و رو داشتم که حاج بابا نمی گذاشت بروم توی کوچه.

نگاهش کردم.

نگاهِ چشم هایش.

یک درد عمیق و ممتد تویشان موج میزد اما هنوز با وجود آن مردمک سبز زمردی سرگردان، خرمن مژه های توی هم خزیده بورش، زیبا بود.

دستش را فشار دادم: آهو، دقیقا مثل چشم های آهو ریز ریز خندید و با روسری رو گرفت.

بعد که انگار چیزی یادش آمده باشد به دو بیرون رفت و دست توی دست یک دختر دوازده سیزده ساله برگشت و روبه رویم نشاندش: خیرالنساست، دخترم.

دقیقا عین همان موقع های خودم.

خوشگل است، نه؟   زنان دزفولی، هر روز عزادار مردان و جوانان شان می شدند   دخترک نورس بود.

مثل سیب کالِ بالاترین شاخه ی درختی رسته روی تپه ای دور.

اما می درخشید.

حبیبه راست می گفت.

چشم های خیرالنسا دقیقا شبیه او بود؛ سبز و وحشی! سفره های جنگ زده آنطرف گعده ما، بچه ها توی حیاط از سر و کول هم بالا می رفتند.

حبیبه چند بار برایشان انگشت گزید اما جن شده بودند.