به این حرف ها میگن محبت، چیزی که من و تو همیشه کم داریم!

همه ی ما با کودکان کار در سطح شهر مواجهه شدیم و همیشه از آن ها به عنوان ناهنجاری یا افرادی که چهره شهر را خراب می کنند یاد کردیم و یا با حرکات نامناسب با آن ها برخورد کردیم.

- به گزارش خبرنگار توانا: بیدار شید باید برید سرکار بلند شید ببینم.

چشم هایش را باز کرد ولی دوست نداشت سرکار برود.

دیشب تا ساعت 12 بیدار بود و پلاستیک ها را جدا می کرد، بدن درد داشت و نمی توانست تکان بخورد؛ ولی غلام با لگد می زد و می گفت: گفتم پاشید باید برید سرکار دیر شده.

به سختی از رختخواب بلند شد و خودش را جمع وجور کرد و با غر گفت: بدنم درد میکنه.

ولی نمی تواند حرفی بزند، غلام کاری به مریضی و بدن درد ندارد با خودش می گوید: باید کار کنم تا بتوانم اینجا بمونم.

غلام سرپرست آن ها بود.

سرپرست که نه فقط در خانه او یک جای خواب داشتند و یه غذای خیلی کم که نه مزه ای داشت و نه عطر و بویی فقط گرم بود.

ولی همین جای خواب نمور و رختخواب های کثیف و غذای بی مزه گرم برای او مهم بود و نمی خواست آن را از دست بدهد، چون نه جای دیگری برای خواب داشت و نه کسی که برای او غذایی تهیه کند.

با محمد و احمد رفتند حیاط، همگی گرسنه بودند، به غلام گفتند: صبحانه بخوریم بعد برویم سرکار.

گفت: چیزی برای خوردن نداریم برید کار کنید پول بیارید شام بخورید.