روایتی از مغازه دار نابینایی که با روشنایی دِلش کار می کند + فیلم

مهرآسا جانعلی پورصبح که چشم باز می کرد، همه قشنگی های دنیا را رنگ به رنگ و جزء به جزء می دید.

سبزی طبیعت در بهار، میوه های خوش رنگ و لعاب تابستان، برگ های نارنجی و قرمز پاییز و سفیدی و زلالی برف زمستان برایش خوشایند بود.

جلوی آیینه که می ایستاد رنگ لباسش را با حال و هوای همان روز هماهنگ می کرد اما دست سرنوشت برایش تقدیر دیگری رقم زد و روزهای رنگی علی جایش را به سیاهی محض داد.

*آغاز ماجرای علی و نابینایی اش فروشگاه کوچک لوازم یدکی موتور داشتم.

عارضه فشار چشم باعث شد عصب چشمم تخریب شود و دیگر نبینم و 14 سالی است نابینا شده ام.

روزهای نخست، این ناهمگونی برایش سخت بود و ملال آور.

آنقدر سخت که زندگی مردن را برایش بی معنی و بی هدف ساخت.

آنقدر بی معنی که حاضر بود شب با سیاهی محض بخوابد و صبح تیره و تار فردایش را نبیند.

اما این تازه آغاز ماجرای آقای نصرالله پور با چشمهایش بود.

 فروشنده روشندل   *گمان می کردم برای همیشه خانه نشین می شوم وقتی سوی چشمانم را از دست دادم گمان می کردم باید برای همیشه خانه نشین شوم و دیگر هیچ کاری از دستم بر نمی آید.

بعضی وقت ها که تنها می شوم و فکرهایی که به سرم می زد را یه یاد می آورم، تعجب می کنم، چرا که خیلی ناامید بودم.