موهایت را همراه غم هایت بباف

با زمزمه «ساچین اوجون هؤرمزلر، گولو سولو (قونچا) درمزلر» موهای دختر کوچکش را  می بافد.

می خندد و دوباره زمزمه می کند «ساچین اوجون هؤرمزلر، - ایسنا/اردبیل با زمزمه ساچین اوجون هؤرمزلر، گولو سولو (قونچا) درمزلر موهای دختر کوچکش را  می بافد.

می خندد و دوباره زمزمه می کند ساچین اوجون هؤرمزلر، گولو سولو (قونچا) درمزلر .

او با بافتن موهای دختر کوچولویش به زندگی رنگ نشاط، امید و عشق می بخشد و سناریوهای زندگی و دخترش را تصور می کند.

زندگی روزهای خوش و ناخوشش را به او نشان داده است، رنگ گیسووانش سپیدتر از برف و گران تر از هر تجربه ای شده است.

در بالکن نشسته است و زیر آفتاب زمستانی به برف های اطراف خیابان ها نگاه می کند.

برف چه سفید است، سفیدتر از موهایم و سنگین تر از هر نگاهی.

دخترش به آرامی نوازشش می کند.

خوش به حالت مادر، چه موهای قشنگی داری، چه سلیقه ای داری و چقدر منظم و مرتب است.

حیف من مثل تو باسلیقه نیستم، بی حوصله ام و نمی توانم موهایم را بلند کنم.

ها .

.

ها .

.

ها.

قهقهه ای تلخ سر می دهد و می خندد.

مادر هم می داند خنده های او تلخ است.

تلخ تر از زمستان کم برف و سردتر از آفتاب زمستانی.

می گوید هر بار که موهایم بلند می شود، آن را می فروشم و به یکی از زخم های زندگی ام می زنم.