دهه نودی ها به عشق حاج قاسم هم شهید می شوند

مهرآسا جانعلی پورهمیشه برایم یک اسطوره بود یک رویین تن، کسی که هیچ وقت نخواهد مرد چراکه کسی جرأت رویارویی اش را نداشت.

خنده هایش هرچه یأس و ناامیدی را می شست و در خود حل می کرد.

*هم سفره سیل زدگانی که آب،  نان شان را به یغما برد هنوز مهربانی هایش در سیل خوزستان، از یادها نرفته است و نخواهد رفت.

همان جایی که با هم رزمش ابومهدی عراقی، تا کمر در گل و لای فرو رفت تا برخلاف برخی مسؤولان که رفتند تا عکس یادگاری برای رزومه کارشان بگیرند و جنجال مطبوعاتی به راه بی اندازند، در سکوت خبری هم سفره سیل زدگانی شود که آب، نان شان را با خود به یغما برده بود.

همین قدر جهادی و علی گونه.

 آن قدر برایم محبوب بود که گوش شنیدن بدگویی درباره اش را نداشتم و اگر در محفلی، فردی خواسته یا نا خواسته توهینی به مقامش می کرد دلم از مظلومیتش آتش می گرفت و آنقدر دلیل و برهان می آوردم تا فرد مورد نظر را قانع کنم که اگر سردار نبود،  باید با داعش در خاک مان می جنگیدم.

باید ترس از پرچم سیاه و منحوس داعش را روز و شب در بیداری و خیال در دل می پروراندیم و دیگر مثل امروز آزادانه و در امنیت زندگی نمی کردیم و همه اینها را مرهون اقتدار و شجاعت و ایثار حاج قاسم و همرزمانش هستیم و خواهیم بود.